Wanneer een gezin te maken krijgt met het verlies van de moeder, moet ieder gezinslid op zijn eigen manier omgaan met het verdriet. De vader, de dochters, oma – allemaal worden ze geconfronteerd met hun rouw. Maar kunnen ze elkaar terugvinden? Kunnen ze de verbinding herstellen?
Gespeeld door professionals én jong talent wordt deze interdisciplinaire voorstelling tot leven gebracht met dans, spel en zang. Samen met het creatieve team – Brandon Taylor, Thijs Huizer (choreografie) en Gioia van der Perk (kostuumontwerp) – hebben we dit verhaal vormgegeven.
Rouw is universeel. Iedereen krijgt er vroeg of laat mee te maken. Daarom wilde ik het toneelbeeld sober en herkenbaar houden. Aan het begin staat er een stevige bank centraal op het podium – symbool voor het hechte gezin en hun ontmoetingsplek: de woonkamer.
Na het verlies brokkelt de bank stukje bij beetje af. Elk gezinslid trekt zich terug, zoekt zijn eigen plek. De samenhang valt weg. Het wordt zichtbaar hoe moeilijk het is om als familie sterk te blijven in tijden van verlies. Toch ontstaat er gaandeweg iets nieuws. Door vallen, opstaan en vooral door samen te proberen, bouwen ze aan een nieuwe werkelijkheid. Een hoopvol beeld.
De zwarte jaloezieën verwijzen naar het rouwproces zelf. Ze symboliseren hoe verlies het licht weghaalt, hoe het denken vertroebelt. Ze staan ook voor het verlangen je af te sluiten – van de wereld, van het gesprek, van de pijn. Rouw gebeurt vaak binnenskamers, in stilte. En ook als buitenstaander kijken we liever weg; we weten vaak niet hoe we moeten reageren op verdriet. Maar juist door wél te kijken en wél te praten, ontstaat ruimte voor heling.
Scenografie, lichtontwerp en theatertechniek door AVivage, geprogrammeerd en uitgevoerd via QLab 5 en Chamsys MagicQ.
Foto’s door Babet Boekholt (@babshots op Instagram)
